dinsdag 11 juni 2013

Op bezoek in Kerselereveld

Vorige woensdag zijn we op bezoek geweest bij kennel Kerselereveld in Berlaar.
Daar heb ik wat meegemaakt! Ik ben er zeker een (leuke) ervaring rijker van geworden!
Toen we daar binnenkwamen, hoorde ik dichtbij wel wat gevriemel en geblaf, 
maar snuitjes waren er niet te zien, dus begon ik op mijn gemak heel de living 
af te snuffelen en alle hoekjes te verkennen. 
Ik kreeg zelfs een speeltje van de vrouw des huizes!
En toen gebeurde het.
Plots was daar iemand aan mijn achterste aan 't snuffelen.
Ik draaide mij vliegensvlug om en ... wat zag ik? Een grote black and tan shiba inu!
Niet te geloven! Waar kwam die nu plots vandaan?!
Misschien was zij al heel de tijd verstoppertje met mij aan 't spelen
maar werd ze ongeduldig omdat ik haar niet zocht?
Onmiddellijk voelde ik de speelkriebels opwellen en moest ik de dame uitdagen.
Maar viel dat tegen! Ze wilde helemaal niet met mij spelen.
Ik begreep er geen lap van. Waarom wimpelde die nu een gezellige stoeipartij af?
Of dacht ze misschien dat ik te klein ben om fatsoenlijk te spelen?
Ze gaf me niet eens de kans om te laten zien hoe wild ik wel kan zijn.
En toen ... je zult het niet geloven, maar daar stond er plots nog een andere naast mij.
Zo een met haartjes zoals de mijne. Even checken of het mijn mama niet was. Nee dus.
Maar deze is zeker gekomen om met mij te spelen, dacht ik,
en ik sprong er enthousiast op af.
Oeioeioei! Viel dat ook tegen! Wat was die streng met mij, zech. 
Nog veel strenger dan de vorige!!!
Ik dierf zelfs niet meer in haar ogen te kijken, zo erg imponeerde ze mij.
 Toen ze me boos op mijn plaats zette, ben ik maar snel naast haar baasje gaan zitten.
Ik hoopte dat dat alles zou veranderen. Maar nee!
Nu begon ik pas echt ongerust te worden en op mijn hoede te zijn,
maar natuurlijk heb ik mijn uiterste best gedaan om dat zeker niet te laten zien! 
Voor alle veiligheid vond ik het toch wel verstandiger om braaf aan de andere kant
van de sofa te gaan zitten, deze keer aan mijn baasjes' zijde.
Je weet maar nooit, dacht ik. En misschien komen ze dan wel terug. 
Maar nee, dat hielp ook niet. Ze keken niet eens meer naar mij om.
Dan maar netjes naast de sofa blijven en nu en dan stiekem gluren. 
Ja, in feite hoort dat toch zo als je ergens op bezoek bent.
Zelfs toen de dames weer weg waren, heb ik eerst van op afstand het terrein nog een lange tijd goed gade geslagen. Misschien speelden ze gewoon weer verstoppertje.
Nog wat bekomen en slikken van de emotie en de onrust.
En toen - weer niet te geloven - is de vrouw des huizes met mij beginnen spelen.
Dat was pas leuk! En ik kreeg zelfs heel lekkere brokjes.
En dat klikgeluid dat ze er iedere keer bij maakte als ik het spelletje juist meespeelde.
Daar klapperden mijn oortjes van! Ik vroeg mij af hoe ze het deed.
Dat kunnen mijn baasjes niet, hoor. 
Zij noemde dat training, maar ik noem dat
PURE FUN!!!
Toen moesten we voor een of andere reden weeral nestwaarts.
Maar er was toch nog een verrassing. Deze keer was het buiten te doen.
De poes, Shiba, kwam aangelopen. Die had blijkbaar wel met mij willen spelen!
Hadden ze mij toch zeker weer net in de auto geduwd.
Mensen zijn toch echt niet slim.
We konden nog maar amper wat natte neuze-neuze langs de venster.
Maar wat een grappige en o zo zachte en lieve Shiba!
Ik werd er even wild van. Zo'n toffe was ik nog niet tegengekomen.
Van mij had dat spelletje nog uren mogen duren...!
Toen begon baasje toch te rijden naar de vuurbol in de verte.
Stond mijn nestje daar dan achter?
Het was mij geen zorg. 
Ik kan iedere dag nog lekker nagenieten van Shiba's superspeeltje!
Daar vertel ik een andere keer nog wel eens over.
Het zandmannetje is al lang voorbij gekomen.
Slaapwel!